Nota: Parte del texto está en gallego, lengua de nuestra Galicia, si usted tiene problemas en entenderla contactenos y le enviaremos una traducción al español
César Alvajar Diéguez naceu na Coruña en
1892 e faleceu no exilio, en París, en 1965. En 1911 encontrámolo como
cofundador e redactor dun semanario, La República ,
no que participaba Xaime Quintanilla Martínez. Licenciaríase en Letras en
Santiago.
Nestes anos colabora en El Progreso e Tierra Gallega. Dirixirá o semanario La Ciudad
e máis tarde traballará como redactor en El
Noroeste e La Voz de Galicia. Fundará o semanario
republicano Adelante, e escribiría en
Democracia, Acción Coruñesa, Marineda,
A Nosa Terra, SER, Galicia, Lar...
Casaría coa mestra Amparo López Jeán. Xa
en Francia, e viúvo, casaría en segundas nupcias con Marthe Chardot.
Publicou varios libros: El espionaje alemán en las costas de Galicia,
Voces al Viento, El regionalismo gallego: origen, desenvolvimiento. Soluciones posibles
e Estudio crítico del poeta Pondal
.
Como consecuencia dos sucesos da folga
revolucionaria de 1917 é encarcerado no castelo de San Antón.
Foi xefe de Negociado do Concello da
Coruña e secretario particular do alcalde Iglesias Corral, presidiu a
Asociación de Empregados Municipais e impartiu aulas no Colexio Budén. En
decembro de 1933 é nomeado Oficial da Academia Francesa.
Foi directivo da Liga Antigermanófila,
membro dun grupo antitaurino, presidiu o Casino Republicano e a Reunión
Recreativa e Instructiva de Artesanos. Foi tamén vocal e logo presidente da
sección provincial coruñesa da Liga de los Derechos del Hombre e destacado
membro da Agrupación “A la
Tercera República ».
Respecto da actuación política, foi
dirixente, antes da II República, da Juventud Republicana. Proclamada a
República, presidirá na Coruña o Partido Republicano Radical, militando e sendo
dirigente, máis tarde, no Partido Republicano Radical-Demócrata e
posteriormente en Unión Republicana.
Por uns sucesos acontecidos no Casino
Republicano durante a Revolución de Asturias de outubro de 1934, será
encarcerado e procesado, acusado de rebelión. No consello de guerra resultaría absolto.
En 1936 participa nos mitins en defensa
do Estatuto e forma parte da comisión de deputados e compromisarios galegos que
entrega en Madrid o anteproxecto de Estatuto de Autonomía.
En xuño de 1936 foi nomeado gobernador
civil de Soria. Nos sucesos de xullo non pode facer fronte á sublevación, pero
consegue saír da cidade, na compaña da súa esposa e da súa filla María Teresa,
cara Guadalajara e logo Madrid. No transcurso da guerra civil traballara na
Xunta Central de Defensa de Madrid e en varios departamentos do ministerio de
Sanidade e Asistencia Social, tanto en Madrid como en Valencia e Barcelona. Na
capital levantina uniríaselles outra filla, Amparo, que aquí casará con Arturo
Cuadrado, tamén masón, da loxa Libredón de Santiago, sendo o padriño de voda
Castelao. Durante a Guerra Civil publicará en xornais como El Mercantil Valenciano, Propaganda,
Informaciones, La
Vanguardia ou Blanco
y Negro.
O 1 de febreiro de 1939 consigue permiso
para trasladarse a Francia. Afortunadamente non ingresa en ningún campo de
concentración. En novembro de 1936 habita no refuxio masónico de Littry
(Calvados), ata marzo de 1940, pasando logo a residir en Vimoutiers. E chega a
ocupación alemana. En outubro de 1940 Alvajar e a súa familia trasládanse a
Vichy, onde permanecerán pouco tempo, sendo confinados posteriormente en
Montauban. Conseguirá que a legación dos Estados Unidos Mexicanos en Francia
lles facilite unha axuda e os acepte como emigrantes cara México, pero non
marcharán. Entre 1942-1945 será director da Escola Española patrocinada pola
delegación de Montauban dos Cuáqueros americanos.
A finais de 1945 é designado director
dos servicios de propaganda e prensa republicana española en París. Será un dos
conselleiros do Bloque Repubricano Nazonal Galego, creado en Toulouse a
principios de 1946.
Dirixirá o voceiro gobernamental La
Nouvelle Espagne. Non coñecemos a causa, pero terá
problemas co Goberno republicano.
En 1947 é nomeado redactor da Secretaría
Xeral do Ministerio de Propaganda do Goberno Republicano. En 1948 é
correspondente da publicación Libertad,
órgano oficioso de Unión Republicana. Na seguinte década traballará como
xornalista da Axencia de Prensa Intercontinental, publicando en xornais hispanoamericanos,
colaborando en Cuadernos del Congreso
para la libertad de la Cultura ,
coa Editorial Larousse, en programas de radio… A mediados dos anos 50 preparaba
unha antoloxía da poesía cívica galega. En 1963 dirixe República, órgano de ARDE, sendo nomeado para o Consello Nacional
desta organización.
Despois de case 10 anos de conversas, en 1958 é nomeado delegado do Consello de
Galicia e das Irmandades Galegas en Francia. Como Delegado do Consello de
Galiza participación no Consello Federal Español do Movemento Europeo e na
Unión de Forzas Democráticas. Contribuirá a fundar, xunto co seu fillo
Francisco Javier (masón tamén, e que acadaría o grado 33º) e outros galegos
residentes en París, a Casa de Galicia de París e a Irmandade Galega de París.
Pertenceu á loxa coruñesa Pensamiento y
Acción, nº 11, do GOE. O seu nome simbólico era Desmoulins, e acadaría o grao 4º. Ocupaba o cargo de orador adxunto.
Exiliado en Francia, o seu amigo, o masón
coruñés Jesús Mejuto, que fora o secretario de Pensamiento y Acción nº 11 da
Coruña, e que residía nestes momentos en Montauban, avalará nese país a súa
condición de masón, ao non dispoñer Alvajar da súa documentación.
Non sabemos se xa formaba parte da loxa Franklin
Roosevelt, da Masonería española no Exilio, pero no seu arquivo persoal
conservouse un curioso poema, na nosa opinión claramente masónico, que está
datado o 28 de setembro de 1941, cando xa residía en Montauban, e titulado “La
misma luz”.
Respecto á súa actividade masónica na
loxa citada, ocupa nela, polo menos en dúas ocasións, o importante cargo de
Primeiro Vixilante, nos anos 1944 e 1946. En 1949, segundo as súas propias
palabras, retirouse da actividade masónica.
Sendo membro desta loxa, acude, como
“garante de paz e amizade”, á inauguración doutra loxa composta por exiliados
españois, a España –radicada en París-, pronunciando un discurso de salutación:
V.M.
y hermanos:
Un
especial mandato de la respetable logia Franklin Roosevelt, de los Valles de
Montauban, me confía la misión de representarla en este solemne acto y dejar
establecidas expresamente las relaciones fraternales entre aquel taller, creado
con sigilo y cautela en los días sombríos de la ocupación germánica, y este
otro que hoy se instala, a plena luz del día, en jornadas más favorables, ante
un horizonte despejado, con todas las exigencias rituales y las ceremonias
simbólicas de una rigurosa liturgia.
Me
place sobremanera transmitiros el saludo y los parabienes de aquellos h.nos de
Tarn y Garonne, y por mi cuenta he de añadir, con íntima satisfacción, que
vuestros nobles anhelos de superación masónica, vuestros legítimos propósitos
de dignificar y acrisolar nuestra Orden por lo que le toca a España, para
conseguir que sea lo que debe ser -es decir, selección de varones austeros,
abnegados y ejemplares, que no cofradía de ambiciosos y arribistas- son gemelos
de las aspiraciones que animan a la logia montalbanesa a la que tengo el honor
de representar. Coincidencia agradable, que es ya un indicio de que, al fin,
caminamos por la recta vereda que conduce a una sana y salvadora depuración; de
que nos hemos decidido a que el único posible acceso a nuestro cívico Templo
sea la puerta estrecha del Sinaí evangélico, por donde sólo puedan entrar los
que vengan a cuerpo limpio, ágiles y escoteros, con el corazón en su sitio y el
espíritu bien dispuesto a los ejercicios de perfección, sin los bagajes del
odio, sin los embarazosos líos del personal egoísmo y sin la enojosa
impedimenta de la intolerancia y de los arraigados hábitos profanos.
Sólo
si esta depuración y esta superación interna se logran, podrá la Masonería española
emprender y acabar la tarea que en el orden nacional y en el internacional le
compete, tarea de la que sería inoportuno trazar ahora ni siquiera los perfiles
y de la que únicamente diré que, a mi juicio, no ha de ser apolítica como
algunos dicen, sino más bien superpolítica en el más alto y también en el más
profundo sentido del vocablo.
Y
bien, V.M. y q.s hnos: Advierto que el lícito margen para el cumplimiento de mi
estricto mandato está excedido. Termino felicitándoos y deseando a vuestra
logia “España” una vida fecunda. Vuestro celo ritual, vuestra escrupulosidad
litúrgica, vuestro cuidado del detalle son excelentes auspicios para quienes
conocemos o poseemos la intuición del valor esotérico de esas fórmulas y
ceremonias. Para algunos masones, desgraciadamente –tal fueron de anchas algún
tiempo las puertas del templo- toda la Masonería se reduce a esas externidades, de las
que ni siquiera alcanzan el sentido oculto. Pero yo sé que para vosotros y para
nosotros, para la logia “España” y para la logia “Franklin Roosevelt” y, por
fortuna aún, para otras logias y para muchos masones españoles, detrás y por
encima de esas fórmulas y ceremonias, y por encima de todo, están las ideas
inmortales, los valores eternos del espíritu, el ansia de paz, de justicia y de
progreso, lo permanente e imperecedero, lo que no se extingue ni se marchita; y
esto es en suma lo que importa, porque en ello estriba la verdadera Masonería.
V.M.
y q.s hnos: Que la liturgia resplandezca; pero que la Libertad , la Igualdad y la Fraternidad no sean
palabras vanas.
Y
este es el modesto mensaje que os aporto en nombre propio y en el de los h.nos
de la logia de Montauban.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Todos los comentarios son revisados por un moderador.